ساني بوي نوازنده سازدهني

Sonny Boy Williamson

يك نوازنده سازدهني بلوز ،خواننده و ترانه سراي آمريكايي بود.الكس ميلر در Sara Jones Plantation در نزديكي ميسيسيپي به دنيا آمد. سال و تاريخ دقيق تولد او مشخص نيست و مورد بحث مي باشد. خود او تاريخ تولدش را 5 دسامبر 1899 ، عنوان نموده درحاليكه يك محقق به نام ديويد ايوانز، عقيده دارد كه بر اساس مدارك به دست آمده از سرشماري ها او در حدود سال 1912 متولد شده است.تاريخ تولد نوشته شده روي سنگ قبر ميلر 11 مارچ 1908 را نشان مي دهد.

به روايتي ساني بوي ويليامسون مشهور به ساني بوي ويليامسونII و يا ساني بوي در سال 1899 در گلاندورا در حومه مي سي سي پي و در همان جايي كه دلتا بلوز شكل گرفت با نام واقعي آلكس فورد و به روايتي ديگر آلك ميلر به دنيا آمد.

در مورد كودكي و نوجواني اين نوازنده سياهپوست اطلاع چنداني در دست نيست چون ساني بوي تمايلي به مصاحبه با ديگران نشان نمي داد و از اين بابت روايتگر چندان قابل اعتمادي هم نبود. آنچه مسلم است اين كه او در سنين نوجواني نواختن سازدهني را بدون هيچ معلمي و بدون آشنايي با نت خواني شروع كرد. ساني بوي برخلاف اغلب نوازندگان بلوز دوران كودكي آرامي را گذراند و تا سنين 30 سالگي و بيشتر در كنار خانواده زندگي مي كرد و بيشتر وقتش صرف كشاورزي و كار در مزرعه مي شد. او در اواسط دهه 30 به دنبال شغل بهتر به هلنا در ايالت آركانزاس عزيمت كرد. هلنا در دهه 30 به مركز موسيقي بلوز در دلتا تبديل شده بود و پذيراي بسياري از بزرگان بلوز مانند رابرت جانسون (سلطان موسيقي دلتا بلوز كه پيش تر در همين ستون معرفي شد)، هاولين وولف(1976-1910) و المور جيمز(1963-1918) بود. اين شهر حدود 10 هزار نفر جمعيت داشت كه 70 درصدشان سياهپوست بودند.

در نوامبر سال 1941 سام اندرسون نخستين راديوي محلي هلنا را تاسيس كرد. تا قبل از آن مردم هلنا، راديوي محلي نداشتند و تنها برنامه هاي راديوي ممفيس را دريافت مي كردند. ساني بوي توانست در دسامبر آن سال در يك برنامه راديويي به اجراي زنده بلوز بپردازد. اين برنامه با پشتيباني يك شركت مواد غذايي كه محصولاتش را با نام تجاري King Biscuit به بازار عرضه مي كرد، اجرا مي شد. اسم اين برنامه كي بي تي (T. B. K) بود.

سپس ساني بوي و گروهش آهنگ هاي خودشان و يا آهنگ هاي درخواستي را كه مردم از طريق برنامه مطرح مي كردند براي شان مي نواختند.

به كمك اين راديو شهرت ساني بوي روز به روز بيشتر شد و او توانست دامنه فعاليتش را تا مناطق شمالي تر ديترويت و شيكاگو گسترش دهد. اين براي نخستين بار در تاريخ دلتا بود كه خواننده يي توانسته بود براي خودش يك حامي مالي دست و پا كند و به واسطه رسانه راديو به شهرت برسد. ضمن اينكه گروه، محل اجراي هر شب خود را به گوش مردم مي رساند تا مخاطبان بيشتر و بالطبع درآمد بيشتري را جذب كند. از همه مهمتر اينكه هلنا به سرعت در كانون توجه نوازندگان جوان و جوياي نامي قرار گرفت كه به قصد تجربه اندوزي و شغل بهتر به آنجا مهاجرت مي كردند. مادي واترز (خواننده شهير موسيقي بلوز) هم گفته بود كه در ايام جواني هيچ گاه شنيدن برنامه KBT را از دست نمي داده است. حتي بي بي كينگ هم از طرفداران پروپا قرص KBT بوده است.

در سال 1951 ساني بوي توانست اولين صفحه هايش را در شهر جكسون مي سي سي پي ضبط كند. او در زمان ضبط نخستين صفحه هايش بيش از 50 سال سن داشته است. آهنگ هايي كه در فاصله سال هاي 1951 تا 1954 ضبط شده بود به همراه يكي از برنامه هاي راديويي او بعدها به صورت آلبوم منتشر شد. اين آلبوم كيفيت ضبط مناسبي ندارد ولي به خوبي نشان دهنده سبك خاص ساني بوي است كه در آن زمان به پختگي و كمال لازم رسيده بود. همچنين فضاي حاكم بر موسيقي دلتا بلوز دهه 40 و 50 را به روشني نشان مي دهد.

 در اوايل دهه 1960 ساني بوي براي اجراي چند كنسرت به اروپا رفت و تصميم به اقامت در آنجا گرفت وبا گروه هاي جوان و مطرح انگليسي همچون آنيمالز(The Animals) و گروه ياردبردز (Yardbirds) همكاري كرد، اما در نهايت نتوانست در اروپا بماند و به مي سي سي پي بازگشت. هنگامي كه از او پرسيدند به چه دليل به وطن بازگشته او پاسخ داده بود؛«آمدم خانه تا بميرم». در همان سال 1965 كه ساني بوي به هلناي مي سي سي پي بازگشته بود گروه The Band هم در آن شهر اقامت داشتند(آموزش سازدهني همان گروهي كه مارتين اسكورسيزي راجع به آنها مستند آخرين والس را ساخت). با پيگيري يكي از نوازنده هاي گروه آنها افتخار اين را پيدا كردند تا يك شب به همراه ساني اجرايي زنده داشته باشند و پس از همين اجرا ساني بوي در روز 25 مه 1965 در خانه اش درگذشت.